Drumheller

Wat anders is het zeker, Drumheller. Zo’n anderhalf uur ten noordoosten van Calgary ligt deze plaats. Je rijdt de hele weg door de graanvelden. Alles is vlak en geel. O ja, en af en toe een ja-knikker. Heel raar na weken bergen gezien te hebben.

We kwamen aan in een klein huisje, dat ooit door ‘mijners’ bewoond werd. Prima plek. De verwarming werkte niet, maar dat werd snel en vakkundig opgelost. Eerst met elektrische kachels en vandaag werd de verwarming gerepareerd dus het is hier comfortabel.

Vandaag, zondag, gingen we meteen naar het Royal Tyrell Museum. Dit museum gaat over paleontologie, maar is vooral bekend om de grote verzameling dino’s. We hebben zoveel moois gezien, wat zijn die beesten toch indrukwekkend.

Maar ook het kleinere werk was de moeite waard. Morgen gaan we nog even hebben we besloten. 😉

In de winkel mochten we alledrie een dino uitzoeken, en we kwamen thuis met een Herrerasaurus (voor de kleuter, want gevaarlijke vleeseter die z’n bek kan bewegen), Pentaceratops (M, want we zitten niet zo goed in de planteneters) en een Dimetrodon (ik, want ik vond het erg leuk om het skelet van deze gekke dino in het echt te zien).

Vervolgens liepen we de korte wandeling bij het museum met info over de Badlands. Daarna reden we de Dinosaur Trail met twee uitkijkpunten over de Badlands, bijzonder landschap en een soort put met sterk geërodeerd landschap in het hoger gelegen akkerland en namen we een veerpont over de Red Deer River.

En daarna gingen we EINDELIJK naar de grote groene dino. 😉

We sloten af met een rondje door Drumheller (niets te beleven verder hier, bijzonder eigenlijk), een ijsje en een biertje in de tuin in de zon.

Berlijn, wat fijn!

Vorig weekend zijn we een weekendje naar Berlijn geweest. Mijn werk was weer een goede aanleiding om samen een paar dagen weg te gaan. Het was lang geleden en waar kan je dan beter heengaan dan naar Berlijn. Wat een fijne stad. Terugkijkend op het weekend hebben we precies gedaan wat je tijdens stedentrips doet, musea bezoeken en lekker eten. En toen M. weer naar huis was (en ik achterbleef ivm werk) heb ik zelfs nog gewinkeld (Sinterklaas is ook tevreden met mijn inkopen). Omdat ik met enthousiaste verhalen terug kwam in Nederland en veel mensen wel nieuwsgierig waren naar leuke adresjes, leek het me een goed idee weer eens een blog te schrijven. Zo kan ik zelf ook later terugvinden wat de fijne plekken waren.

We begonnen op vrijdagmiddag (nadat we onze bagage naar ons appartement hadden gebracht) in het Joods museum, dat dagelijks open is tot 20.00u. Ik wilde hier graag heen om de tentoonstelling van Peter Greenaway en zijn vrouw te zien (tevens de reden dat ik voor mijn werk naar Berlijn ging). Het waren de laatste dagen van de tentoonstelling en het onderwerp is behoorlijk aangrijpend en helaas nog steeds actueel: het offer van Isaac door Abraham. Met filmbeeld (van performance/dans), bijzonder ingerichte zalen en een aantal kunstwerken werd het bijbelverhaal verteld, maar vooral ook zo neergezet dat het je aan het denken zet. 

  

  Niet echt een vrolijke tentoonstelling en toen we daarna hoorden van de aanslagen in Parijs werd het nog actueler en eigenlijk nog akeliger. Heel indrukwekkend en ik ken weinig tentoonstellingen in deze categorie. Ik ben blij dat ik er heen geweest ben.

Als ik naar een stad ga die ik niet (goed) ken, zoek ik altijd naar goed apps met toeristische informatie. Ik gebruik graag de app ‘Cool cities’, helaas werkt in de Berlijn variant de locatie’aanwijzer’ niet, waardoor ik uiteindelijk overstapte naar Triposo, een app waarbij de content offline beschikbaar is. Ideaal, want als je over straat loopt heb je immers geen wifi. Door de combinatie van beide apps wisten we wat leuke tentjes uit te zoeken. Voor vrijdagavond zochten we iets in Kreuzberg, op loopafstand van het museum. In de directe omgeving van het museum is echt helemaal niets, maar na een aangename avondwandeling en een drankje in een vaag maar leuk kroegje onderweg, aten we wat bij een Oostenrijks restaurant Jolesch. Er was nog net een plekje voor ons, dus dat kwam mooi uit. En het was modern Oostenrijks, dus geen kaiserschmarren voor ons. Het eten was erg goed, al werd beweerd dat de vis van M. forel was terijwl het overduidelijk zalm was en hij ook pech had met een typisch toetje. Mijn toetje was erg lekker.  

 Toen we er heen liepen, kwamen we nog langs een stoffenwinkel (die uiteraard al dicht was), maar om het voor een volgende keer te onthouden is dit de link. Ik heb sowieso nog twee leuke stoffenwinkels gezien, eentje als tip van mijn collega J: Frau Tulpe Het is echt zo’n heerlijke freubelwinkel, maar wel overzichtelijk, met alleen maar mooie stoffen. Uiteindelijk kwam ik maar met 1 stofje naar buiten, maar dat kan er ook mee te maken hebben dat M. erbij was en dat winkelt toch anders. Op maandag kwam ik nog langs deze winkel: Frau Schneider, terwijl ik er niet naar zocht. Hier slaagde ik wel heel uitgebreid, waarbij ik misschien nog het meest blij ben met de leuke knopen. Een nieuwe hobby hè. 

  De zaterdag was de enige hele dag in Berlijn (samen dan) en we hadden van te voren bedacht dat we naar het Duits historisch museum wilden. We besloten er heen te lopen en onderweg te ontbijten. Dit resulteerde hier in:  

 Niet verkeerd dus. Duitsland is sowieso meer gericht op ontbijt en brunch dan Nederland maar de tentjes die zich (bijna) volledig richten op alleen ontbijt verbazen me toch elke keer weer. Dit tentje heette Chipps en zelfs de naam van mijn ontbijt was perfect. 

 

Het museum bleek groot, met enorm veel tekst. Je moet er echt wat zaken uitpikken. Ik ging meer voor de objecten, M meer voor de doorlopende geschiedenis. Het kan allebei en het is sowieso veel. We kregen het ook nog voor elkaar de eerste wereldoorlog te missen dus daar zijn we aan het eind nog naar op zoek gegaan. Echt een museum waar je de tijd voor moet nemen. 

Waar ben ik? O ja, Londen.

Soms kom ik voor mijn werk in een stad en heb ik echt even tijd nodig om me te realiseren waar ik ben. Waar ben ik nu? Londen. Met een vrije ochtend in het vooruitzicht, gebruik ik mijn vrije avond met bedenken wat ik wil gaan doen. Ik was eerder in Londen, maar welk museum heb ik nou al gezien en welk museum niet? Waar heb ik al gelopen, wil ik naar dat Indiase restaurant morgen dat me aangeraden werd door een collega of toch naar een musical nu ik vlak bij West End zit. Soms weet ik het gewoon niet. Dit soort werkreisjes komen vaak zo spontaan op dat ik al blij ben dat ik weet wat ik waar ga doen. De rest komt meestal vanzelf. Een wandelingetje vanuit het hotel vanavond gaf me weer wat gevoel van locatie. Hier ben ik:

En nu er nog achter zien te komen of ik ooit in de National Gallery ben geweest of dat ik toch naar het British Museum wil.

Wat geleerd over het verlangen naar Mekka

Vorige week zijn we naar Het Museum voor Volkenkunde geweest, waar de tentoonstelling Verlangen naar Mekka te zien is. Het was interessant omdat ik eigenlijk helemaal niets van dit onderwerp af weet. De tentoonstelling gaat niet alleen in op de reden waarom mensen naar Mekka op bedevaart gaan, maar laat ook zien hoe dat door de eeuwen heen ging. Langs diverse bedevaartsroutes trok men er heen, in tegenstelling tot de rechtstreekse vlucht die nu vanuit Amsterdam gaat. Er zijn visa te zien, souvenirs, maar ook beelden van hoe de bedevaart in zijn werk gaat.

In de eerste zaal draaien filmpjes waarin moslims in Nederland gevraagd zijn te vertellen wanneer zij besloten hun reis naar Mekka te ondernemen. Heel interessant, want het past vaak echt in hun leven op dat moment. Wat jammer is, is dat door de vele filmpjes niet alles goed te verstaan is, maar hier en daar hangt een koptelefoon waarmee dat probleem is opgelost. In de tweede zaal wordt de hadj weergegeven in cijfers. Ik had er nooit bij stilgestaan wat een enorme stroom mensen er elk jaar op gang komt. Zo’n pelgrimstocht is commercieel erg interessant, zo blijkt. Er komt zoveel bij kijken.

Later in de tentoonstelling hangt een foto van Mekka waarop ontzettend veel hijskranen te zien zijn. Het is ongelofelijk hoe daar enorm veel nieuwe gebouwen uit de grond gestampt worden. Maar ja, met het vliegverkeer is de bereikbaarheid voor velen toegenomen. Al zijn er veel mooie, bijzondere en interessante objecten te zien, twee dingen sprongen er voor mij echt uit. Een modern kunstwerk van Ahmet Mater waarin hij op zeer gestileerde manier de ka’ba toont en de film die onder andere heel mooi laat zien hoe mensen op het centrale plein om de heilige ka’ba heen lopen.

<br /
Nog te zien tot 9 maart in Museum Volkenkunde in Leiden.

Bloem van de dag: uit het Sieboldhuis

Deze hortensia is te zien in het Sieboldhuis in Leiden, als onderdeel van zijn grote verzameling. Als ik het goed onthouden heb, was deze (blauwe) hortensia een lievelingslingsplant van zijn vrouw.

Lunch, diner en ontbijt in Toulouse

Tijdens de vakantie verbleven we 1 nacht in Toulouse. Ik had ergens gelezen dat Toulouse een mooie stad is en op doorreis richting Pyreneeën en Bilbao was het een goede plek om  onze rit te onderbreken.

Ons hotel haalden we uit de Rough Guide, maar stelde niet zo veel voor. Beter was het gesteld met de restaurantjes die we uit de gids haalden. Omdat we een oude Frankrijk-gids hebben, is het altijd maar hopen dat zo’n restaurantje nog bestaat, maar we hadden geluk dit keer. De locatie van het hotel was overigens wel erg goed. We zaten tegenover de overdekte markthal van Toulouse, waar we onze auto konden parkeren, maar waar ook ons lunchtentje zat. Op de eerste verdieping boven de markt zit een hele rij restaurantje. Het was er afgeladen vol en overal staan mensen te wachten op een plekje.

Wij kozen, op aanraden van onze reisgids, voor het restaurantje ‘Atilla’ dat gespecialiseerd is in vis. Geen extreem verfijnde keuken, maar wel erg lekker. Het is leuk dat je ’s ochtends over de markt kan lopen en daarna meteen, een verdieping hoger, kan lunchen wat er die dag verkocht is.

Na de lunch was het tijd voor een rondje door de stad. Het regende waardoor zo’n stad er dan toch iets minder leuk uitziet. Wat ik erg bijzonder vond om te zien was het Capitool, de plek waar het stadhuis gevestigd is. Een aantal zalen bevatten enorme muurschilderingen en het gebouw was gratis open voor publiek.

Ook brachten we een bezoek aan het museum voor moderne kunst: Les Abattoirs. Een aardig museum, alleen was er toevallig geen tentoonstelling en door de vaste opstelling waren we zo heen.

Voor het avondeten zijn we weer op de Rough Guide afgegaan. Nu waren de criteria heel duidelijk: niet te ver weg van het hotel. Ik had geen fut meer om nog lang door de stad te lopen en het goot inmiddels. Martijn had drie opties gevonden, die we alledrie langsgegaan zijn. De eerste bleek meer een eetcafe, het tweede restaurant was vol en het derde, en eigenlijk stiekem degene van onze voorkeur, had zowaar plek. Het bleek een geweldige keuze. Het restaurant, Le Sept Place St-Sernin, bevond zich in een villa en de tafeltjes stonden in een soort huiskamer-setting. Heel sfeervol en warm. En het eten…mmm!

En dan, last but nog least, noem ik in de titel van dit stukje ook nog het ontbijt. Uit ervaring weet ik dat ontbijtjes in Franse hotels meestal niet zo veel voorstellen, dus we besloten geen ontbijt te nemen, maar ‘uit’ te gaan. Aan het eind van de straat bleek een geweldige bakker te zitten met een paar tafeltjes op de stoep…dus….need I say more?

Gaat het nu om de kunst of om het museumgebouw?

Onlangs heb ik eindelijk weer eens een vinkje op mijn museum wensenlijstje kunnen zetten, na ons bezoek aan het Guggenheim in Bilbao. Al heel lang wilde ik daar een keer heen, maar aangezien het niet echt op een logische plek ligt, bleef het lang een wens. Toen bleek dat we er deze vakantie misschien best makkelijk in de buurt zouden kunnen komen, was de beslissing snel genomen. We gingen een paar dagen naar Bilbao.

Het is de laatste tijd niet heel makkelijk meer om een museum te bezoeken zonder extreem kritisch te zijn. Na een paar maanden zelf ‘opgesloten’ te hebben gezeten in een museum, kijk je toch naar hele andere zaken dan alleen de kunst. Maar misschien is dat juist bij het Guggenheim in Bilbao wel goed, want als het ergens ook zeer sterk om het museumgebouw zelf draait, dan is het daar wel. Het gebouw is eigenlijk neergezet om een boost te geven aan Bilbao, iets wat goed gewerkt heeft, want sinds 1997 trekt de stad veel  toeristen. Het gebouw is dan ook geweldig. Ik heb nog nooit zoiets gezien, tenminste, in de moderne architectuur, want qua museumgebouwen blijft toch ook het Rijksmuseum wel een van de meest sprekenden. Het gebouw zwiert en zwaait, trekt de aandacht, glanst je van verre tegemoet en heeft een extreem hoge ‘wow-factor’. Alleen al hierdoor was het bezoek zeer geslaagd. En als je dan nog 1 of 2 kunstwerken treft met dezelfde kracht, dan is het eigenlijk perfect. Over de tentoonstelling zal je me niet horen, soms moet je geluk hebben en dit keer had ik pech, het onderwerp sprak niet aan en de inhoud was niet denderend. Maar welke 1 of 2 kunstwerken dan wel?

Als eerste het werk van Richard Serra, of moet ik eigenlijk zeggen, de 8 werken van Richard Serra die speciaal gemaakt zijn voor dit museum. Zeer monumentaal werk, groot en indrukwekkend. Ook als het museumgebouw niet zo bijzonder zou zijn geweest, was dit werk genoeg reden geweest om voor naar Bilbao af te reizen. Op plaatjes is al wel te zien dat het bijzonder is, maar eigenlijk moet je het ervaren. En dan het liefst zonder al die andere toeristen. Na ooit een mooie ervaring gehad te hebben tijdens het lopen door een werk van Serra (je wordt er door opgezogen, ingesloten en weer uitgeworpen) was ik nu van de grootte onder de indruk, maar miste ik de serene kwaliteiten van het werk. Die kwamen door de vele mensen niet tot hun recht. Maar toch, dit is wel kunst met een grote K en een must-see.

Een ander erg leuk werk stond buiten, een sculptuur door Anish Kapoor. Ook een kunstenaar wiens werk mij meestal zeer aanspreekt. Het is een enorm beeld, maar toch ook licht. Het bestaat uit aparte bollen waarvan de plek zeer nauwkeurig bepaald is. Maar dat heb je eigenlijk niet eens door, het klopt gewoon. En het levert leuke plaatjes op.

Het bezoek was dus zeer geslaagd, maar ik ga alleen maar terug als ik weet dat er echt een knaller van een tentoonstelling staat. Als die er niet is, dan is 1 keer zien genoeg. In Bilbao gaat het dus om het gebouw, alhoewel er gelukkig ook wel heel bijzondere kunst te zien is.

Bloem van de dag: Spaans boeket

Een 17e eeuws Spaans boeket door Juan de Arellano uit het Museum voor de schone kunst in Bilbao.

Bloem van de dag: bloemen en fruit

Er staat vooral fruit op dit schilderij van De Heem uit het Rijks, maar er zijn ook bloemen te zien.

The Spiral – een tv-serie zonder grenzen

Enige tijd geleden hoorde ik dat er een nieuwe serie op televisie zou komen, waarin een kunstroof centraal zou staan. Als kunstliefhebber en fervent uitzending gemist kijker leek me dit een ideaal programma om bij te sporten. Eigenlijk kijk ik alleen maar series als ik aan het sporten ben. Ik blijf er niet voor thuis, maar als simpele afleiding tijdens het immer saaie crosstrainen is het goed vermaak. Afgelopen zondag was het zo ver, de serie The Spiral is begonnen (zondagavond, NL2, 21.20u. – al heb ik dus gisteren pas gekeken tijdens het sporten). De serie gaat over een kunstenaarscollectief die acties uithalen als statement tegen het establishment. In de eerste aflevering ontstaat twijfel over het resultaat van hun acties en wordt er iets nieuws bedacht. Een kunstroof in 6 musea tegelijkertijd waarbij een nieuw kunstwerk of zelfs een nieuw kunstenaarscollectief ontstaat. De serie is gemaakt in zes landen en door zes omroepen waarvan de VARA er eentje is. Een van de kunstroven is gepleegd in het Van Abbe Museum in Eindhoven.

Nu kan je natuurlijk alleen naar de serie kijken, maar je kan ook actief meedoen. Op de website www.thespiral.eu kan je zelf meedoen om de schilderijen te vinden. Dit kan je doen door op de kaart van Europa te klikken en hiermee de schilderijen te traceren. Tot mijn grote frustratie is het mij een keer gelukt, maar nu lukt het me niet meer op de kaart te klikken. En ik kan geen forum of iets dergelijks vinden waar ik kan vragen hoe dit komt. Maar goed, mijn frustraties even terzijde. Het bijzondere is namelijk dat het klikken op de kaart je credits kost. Als je credits op zijn, kan je niet meer klikken (dit is dus bij mij niet het geval). En credits kan je weer verdienen door opdrachten uit te voeren, puzzeltjes op te lossen, foto’s te uploaden en meer van dat soort dingen. Het idee is dat er hierdoor heel veel mensen creatief bezig zijn en samen een nieuw kunstwerk vormen. De serie krijgt een slotfestijn op 28 september om 21.00u. voor het Europees Parlement in Brussel. Geen idee wat dat gaat worden en of de serie populair genoeg wordt om echt iets bijzonders voor elkaar te krijgen, maar het is wel een heel nieuw concept. En alleen al daarom verdient het kijkers. Televisie 2.0? Het doet me wel een beetje aan Wie is de mol denken, waar ook een heleboel mensen tussen de uitzendingen door actief bezig zijn om te proberen er achter te komen wie de mol is. Hele theorieën worden losgelaten en bediscussieerd. Met als groot verschil met deze serie dat bij Wie is de mol de creativiteit geheel van de makers van de serie komt en bij The Spiral de kijker creatief kan zijn.

Of ik heel actief word in het uitvoeren van opdrachten weet ik niet. Ik ben toch een beetje terughoudend als ik een filmpje op straat moet maken of een spiraal van post-its moet plakken op een raam, maar ik vind het wel fascinerend en zal de serie blijven volgen. Het zijn trouwens maar vijf afleveringen, dus het is voorbij voor je het door hebt. En nu ga ik nog een keer proberen op die kaart te klikken en als het dan nog niet lukt, dan geef ik het op!