Wereldreis

De titel van dit stukje doet misschien vermoeden dat wij een wereldreis overwegen, maar laat ik dat meteen de wereld uit helpen…dat doen we niet. En ik geloof ook dat dat nooit meer zal gebeuren of dat het ooit gebeurd is. Reizen moet bij je passen en ik geloof dat ik veel te veel zou willen plannen. Alhoewel het misschien een gouden kans zou zijn om dat nu eens af te leren. Maar goed, ik heb M. er ook nog nooit vol enthousiasme over gehoord, dus neem maar van mij aan, wij gaan niet op wereldreis.

Wie wel op reis is, is mijn nichtje. Ik spreek mijn neefjes en nichtjes (of eigenlijk moet ik zeggen ‘neven en nichten’ aangezien ze allemaal hardstikke volwassen zijn) nooit. Als ik ze 1 keer per jaar zie, is het veel. En toch weet ik dat mijn nichtje, met haar vriend, de wereld over reist. Ik weet zelfs waar ze nu zijn (ongeveer dan) en wat ze meemaken. En ik wil het ook weten. Tijdens hun reis houden ze een blog bij, met foto’s, zodat wij thuis ook weg kunnen dromen bij de mooie landschappen waar zij doorheen trekken. Ik vind het zo gek, normaal heb ik geen idee wat ze doet en nu ga ik enthousiast naar het blog als ik een berichtje krijg dat er een nieuw stukje geschreven is. Wat ik me wel afvroeg…maakt het dan nog uit wie het schrijft? Zou het volgen van een willekeurig persoon die reist niet net zo leuk zijn? Gaat het mij om wat mijn nichtje meemaakt, of wil ik af en toe gewoon even wegdromen bij mooie plaatjes en verhalen uit (op dit moment) Azië?

Ik denk dat het wel leuker is als je iemand (een beetje) kent. Heel erg goed hoeft niet, maar een basis is wel fijn. Zo heb ik een paar jaar geleden een vroegere vriendin gevolgd die ook de wereld over reisde. Ik had haar al in geen jaren meer gesproken, kende haar alleen van de zomervakanties op de camping en ik had geen idee wat ze in het dagelijks leven deed. Misschien is dat het ook wel. Het is stiekem best leuk opeens wel in iemands leven mee te mogen kijken. En dan vooral als ze mooie plekken en bijzondere culturen bezoeken. Het is immers toch spannender om te lezen over een fietstocht in Laos dan over een fietstocht in Leiden. Of niet? Voor iemand die niet uit Leiden komt…wie weet moet ik het eens proberen.

En voor wie nu nieuwsgierig is geworden naar de wereldreis van mijn nichtje en haar vriend: klik hier. De titel van hun blog komt overigens van een erg lekker nummer van The Sonics uit 1959 (tenminste dat neem ik aan): klik hier voor het nummer.

En omdat ik een blog zonder foto’s erg ongezellig vind, hier eentje van onze vakantie (4 jaar geleden) in Vietnam. Let op: vakantie vieren en reizen zijn echt twee verschillende dingen. Zelfs al maak je tijdens je vakantie een rondreis. Maar daarover wellicht een andere keer.

Kijkcijfers

Af en toe zit ik gefascineerd te kijken naar de kijkcijfers op mijn blog. Ik kan zien hoeveel mensen mijn blog per dag bezoeken, maar leuker nog…ik kan ook zien uit welk land ze komen en wat de zoekterm was die ze gebruikt hebben om op mijn site te komen. Natuurlijk zijn de meeste bezoekers gewoon bekenden die mijn site weten te vinden en even kijken of er al een nieuwe ‘bloem van de dag’ is. Maar af en toe kom ik toch landen tegen waar ik me van afvraag of ik daar iemand ken. Zo ook vandaag weer, nu heb ik opeens een lezer uit de Verenigde Staten. Wat grappig. Nog leuker is het kaartje waar ik op kan zien waar iedereen vandaag komt (globaal dan), de wereld is toch al aardig ingekleurd!

Ook leuk zijn de zoektermen waarmee mensen mijn blog schijnen te vinden. Er zitten hele logische bij zoals ‘bloemen’ en ‘bloem van de dag’, maar ook hele gekke zoals ‘vrijetijds kleding jaren 80’…Waar komt die nou vandaan?  Het is ook heel goed te zien wat op een bepaald moment populair is. Zo heb ik een keer geschreven over een tentoonstelling met foto’s van Erwin Olaf. Hier komen nog dagelijk mensen  op mijn site terecht.

Nog een gekke term die regelmatig terugkomt is ‘edelweiss sticker’. Nu vraag ik me af waarom mensen in hemelsnaam op zoek zijn naar een sticker met edelweiss er op, mocht iemand met deze term op mijn site terecht komen en het weten…laat eens een reactie achter, ik zou het erg leuk vinden om er achter te komen. Ik denk trouwens dat men met deze zoekterm bij deze bloem van de dag terecht komt: Bloem van de dag: Edelweiss Sticker. Ik vond het ding op een hut in de Dolomieten en loste daar mijn ‘bloem van de dag – probleem’ mee op. Ik zie nu trouwens pas dat het niet eens een sticker is. Zouden de mensen die er naar zoeken en bij mij terecht komen zich nu bekocht voelen?

Het doel van een blog is natuurlijk dat je iets met de wereld wil delen. Ik besefte me pas echt dat dat ook voor mij geldt, toen ik constateerde dat ik elke dag toch even kijk wat mijn kijkcijfers zijn. En ik kan er niet meer mee ophouden, want ik zei het al…het is fascinerend!

Een jaar de bloem van de dag

Vandaag precies een jaar geleden begon ik met de bloem van de dag. Tenminste, ik begon er mee op mijn website. Ik denk dat ik op twitter iets eerder begonnen ben, maar dat is niet meer terug te vinden. Op mijn website begon ik met een gele roos. Het is wel grappig om wat foto’s terug te kijken, niet alleen krijg je een kijkje in mijn tuin door het jaar heen, maar ook zie je wanneer ik foto’s nog even snel moest regelen of wanneer ik moeite gedaan heb een mooie foto te maken. Analyseren van deze gegevens is overigens lastig, het zijn er immers 365 (of eigenlijk 359 doordat ik een paar keer overgeslagen heb). Daarnaast zijn ze niet allemaal naast elkaar te zien, ook ik moet pagina voor pagina door mijn blog bladeren. In het begin noemde ik ze allemaal ‘bloem van de dag’. Al snel had ik door dat dat niet handig was, op 22 augustus 2011 begon ik ze een subtitel te geven zoals ‘bloem van de dag: waterlelie‘. De subtitel is trouwens meestal ook gewoon de naam van de bloem die te zien is. Een enkele keer is de titel een associatie die ik heb bij een bloem zoals de zwierende rokken op 23 augustus 2011:

Door het jaar heen heb ik af en toe getwijfeld of ik er mee door zou gaan. Je legt jezelf wel iets op als je jezelf verplicht om elke dag iets te doen. En het is niet dat anderen het erg vinden als je het een dag niet doet, nee, je vindt het zelf erg. Zelfs in vakanties ben ik er mee doorgegaan, voor de vakantie vorig jaar schreef ik er nog een stukje over. Inmiddels ben ik het zo gewend, dat ik er niet eens meer echt over nadenk. Alhoewel ik het juist de laatste tijd weer een paar keer vergeten ben.

Toch stel ik af en toe mezelf de volgende vragen:
Is een jaar niet genoeg?
Hoe vaak kan je dezelfde bloemen in je (kleine) tuin fotograferen?
Voor wie doe ik het?
Hoe lang blijft het nog origineel en leuk?
Hoe blijft het origineel?
Zijn mijn foto’s wel goed genoeg, vooral die op de dagen als ik het even snel snel doe?

Het grappige is dat ik juist op momenten dat ik er over denk er mee te stoppen nieuwe reacties of volgers krijg. Tijdens de vakantie kreeg ik nog een leuk berichtje aangaande de bloem van de dag, waar ik nog niets over wil verklappen, maar juist dat soort reacties maken dat ik nu echt niet meer kan stoppen. En ik word zelf ook wel erg blij van al die bloemen elke dag. Elke dag minstens 1 iets heel vrolijks!

Ik zeg toch: “Ik hou niet van koken!!!”

Ik hou niet van koken, tenminste…dat zeg ik altijd. Ik hou wel van over eten praten, kookboeken lezen, kookblogs doorbladeren (zoals die van de smaakmaakster), maar het meest hou ik van lekker eten. Niets vind ik zo jammer als in een restaurant iets voorgezet krijgen wat niet zo goed klaargemaakt is, of wat niet zo spannend is. Ik ben dus niet alleen kritisch, maar ook nog extreem verwend op eetgebied. Al van huis uit heb ik meegekregen wat lekker eten is en zonder dat ik het toen wist, heb ik ook nog een man uitgezocht die van koken houdt. Het voorgaande wil trouwens niet zeggen dat ik niet kan koken…ik kan prima.

Als ik mijn foto’s van de laatste tijd doorkijk, dan zou je bijna denken dat ik een kookblog zou kunnen beginnen. Op de een of andere manier ben ik de laatste tijd er veel bezig met koken, en met lekker eten trouwens ook, want M. blijft ook flink zijn best doen. De oorzaak hiervan ken ik wel, we hebben de laatste tijd veel samen doorgebracht en we zijn weinig op pad geweest. En dan pak je je kookboeken er eens bij. Daarnaast heb ik laatst ook weer een aantal kookboeken gekocht, waaruit natuurlijk meteen gekookt moet worden.

Zo kocht ik vorige week het boek ‘Homemade Zomer’ van Yvette van Boven. We hebben haar ‘winterboek‘ ook, waaruit we met veel plezier koken. Dus toen ik hoorde dat er nog een paar gesigneerde exemplaren van haar nieuwe boek hier in Leiden bij de boekhandel lagen, ben ik gewoon op de fiets gesprongen. Met als resultaat dat we de afgelopen week weer allemaal lekkere en nieuwe dingen uitgeprobeerd hebben (M, maar ik ook):

‘Beer Can Chicken’: neem een kip, stop er een blikje bier in (waar je eerst een paar slokken uit genomen hebt), zet ‘m op de barbecue, deksel erop, uurtje laten staan en smullen maar.

Of wat dacht je van een (bijna) klassiek aspergemaaltje: asperges in ham, met een eitje erbij en o ja…soufflé met dragon. Gelukkig de ‘foolproof’ variant van Yvette vB, want ook M. loopt over het algemeen niet over van enthousiasme al hij het woord soufflé hoort.

En lekker joh!

 

 

 

 

 

 

Vanochtend ontbeten we met ‘Puffy Pancakes’ met aardbeien en Griekse yoghurt (het recept is met frambozen en crème fraiche). Zo klaar en super lekker weer.

En wie heeft nou wat gekookt? Wie het weet, mag het zeggen 😉 Als je het raadt, mag je een keer een ijsje komen eten.

Over ijs gesproken, onlangs kocht ik nog een geweldig kookboek: IJstijd van Kees Raat. Ik heb het boek gekocht, maar tot nu toe heeft M. het het meest gebruikt. Het is namelijk nogal gedoe, met een thermometer en hele kleine hoeveelheden (25 gram eiwit, 6 minuten verwarmen op 65 graden enz. enz.) Maar het resultaat….

Limoen/citroen/basilicum sorbetijs, sereh (citroengras) ijs, stroopwafel ijs…

 

 

 

 

 

En dan heb ik het pistache ijs, hazelnoot ijs en rabarberijs nog niet eens gefotografeerd. 😉

Kan ik nog steeds volmondig beweren dat ik niet van koken hou…ik ben bang van niet, maar ik weet wel, wie lekker wil eten, zal af en toe ook moeten koken (of heel veel geld verdienen, maar elke avond uit eten lijkt me op den duur ook niet zo leuk). Maar een kookblog beginnen, zal ik niet doen. Ik hou het bij kookboeken en blogs van anderen en wellicht zal ik nog eens schrijven over lekker eten, met foto’s erbij!

Tuinblogs en dan vooral niet de mijne

Toen ik dit weblog begon, nam ik me voor regelmatig wat over de tuin te schrijven. Nu is onze tuin niet zo groot, maar er is eigenlijk (bijna) het hele jaar door wel iets te zien, dus ik dacht dat dat geen punt zou moeten zijn. Als ik nu terugkijk naar het afgelopen (half) jaar, kom ik tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal niet zo veel over de tuin geschreven heb. Met bewondering lees ik tuinblogs van anderen, bekijk ik andermans tuinfoto’s en blader ik door tuintips.

Een goed voorbeeld van het laatste is de website Wroeten waarop drie (bekende tuin-) dames allerlei tips schrijven voor de sier- en moestuin. Een soort digitaal tuinblad. Het leuke aan deze website is dat je de tips in de artikelen echt op het moment kan gebruiken als ze verschijnen. De tips in tuinbladen zijn namelijk altijd voor de maand erna. Een tuinblad van de maand mei verschijnt al in april, met als gevolg dat je in april al je jonge plantjes al buiten wil zetten terwijl er bijvoorbeeld nog kans op vorst is. Tips op het juiste moment dus, iets waar een weblog een ideaal medium voor is.

Een website met erg mooie foto’s is Gwirrel’s Garden. Dit weblog wordt bijgehouden door een Engelse met fotografie als hobby en ik denk ook een niet al te kleine tuin. Maar wat ik het meest bewonder aan deze site zijn niet de foto’s, maar de tijd die ze er in steekt om ze te maken. Het kan niet anders dat ze regelmatig de tuin in gaat om alle bloemetjes en beestjes van dichtbij te bekijken en geen genoegen neemt met simpele kiekjes. Daarnaast zie je haast nooit de harde elementen (zoals een schutting, bestrating of pergola’s etc.) in de tuin op de foto’s, terwijl het mij maar niet lukt daar omheen te fotograferen. Foto’s om heel vrolijk van te worden.

Een site die misschien nog het meeste bij de mijne in de buurt komt is Vinkenpraat. Het grootse verschil is dat deze site echt over de tuin, Vinkentuin genaamd, gaat. Veel foto’s, soms met weinig tekst, soms met wat meer tekst en af en toe een recept tussendoor. Dat laatste doe ik dan wel niet, maar de site oogt een beetje zoals ik denk dat mijn site ook oogt. Ik vind het erg leuk om te zien hoe mensen bezig zijn met hun tuin en hoe ze daar de buitenwereld van mee laten genieten.

Tja, en dan mijn eigen blog. Een beetje schizofreen is het wel, dan weer over de tuin, dan weer over kunst en dan weer over hele andere dingen. En natuurlijk elke dag de bloem van de dag. Er is niet echt een stempel op te drukken geloof ik. Ach ja…

Ik geloof dat ik nu toch maar een stukje over mijn eigen tuin ga schrijven 😉