Het echte (wandel)werk in Whistler

Nu hebben we alles gelopen wat er op de berg te lopen is. Tenminste, zonder tent en met kind. Gisteren, vrijdag, liepen we de High Note Trail op Whistler Mountain.

Eerst met de lift in Whistler dorp naar boven, waar bleek dat de volgende lift pas om 11.00u. open zou gaan (alhoewel meestal iets eerder). Vrij idioot mijn inziens, want zo heb je minder tijd voor de lange routes. Maar goed, het was niet anders dus dronken we een koffie. Met uitzicht op het hekje dat open moest gaan.

Boven gekomen, met de lift die eindelijk draaide, maakten we uiteraard DE foto met de Inukshuk.  Wat een schitterend uitzicht.

De High Note trail is een panorama wandeling met eerst een flink stuk dalen, dan weer wat stijgen, dalen en aan het eind stijgen. Maar steeds op/rondom de boomgrens en het uitzicht is onovertroffen.

De kleuter liep zo’n twee van de vijf uur zelf en had er lol in. Vooral het laatste half uur, rennend omhoog en wij er achteraan.

En we sloten uiteraard af met een biertje en een ijsje op een terras (in de schaduw dit keer, want de dag was weer zonovergoten).

De foto’s zitten wat door de war, maar volgens mij is het wel duidelijk dat het een geslaagde dag was.

Vandaag deden we wat rustiger aan. Er was een trailrun op de berg, dus we bleven in het dal. Eerst koffie met een blueberry donut. Toen via het bos op en neer naar Lost Lake (de kleuter trailrunde heen), waar we zwommen en frisbeeden. En ’s middags zwommen we in het zwembad van ons appartementengebouw. Ook helemaal prima dus. En de laatste foto is het uitzicht vanaf ons balkon…

Meer wandelen in Whistler

Gisteren was een voorproefje, vandaag het echte werk. We gingen weer de Blackcomb Mountain op om te wandelen. Met een van de eerste liften gingen we naar boven, omdat we wat langer wilden lopen. Het idee was om te kijken hoe ver we kwamen.

De kleuter wilde niet zelf lopen, dus hij ging bij Martijn op de rug (ik probeer mijn knieën een beetje te sparen en 18kg is best veel berg op).

De wandelroutes hier zijn opgedeeld in stukjes, dus je kan elke keer kiezen om door te lopen, terug te gaan of een rondje te doen. Uiteindelijk hebben we alles gelopen wat hier zo’n beetje te doen is (op deze berg), het ging gewoon super makkelijk. Eerst kwamen we bij een meertje, toen pakten we een de wandeling die een graadje op ging en het uitzicht werd steeds beter.

We lunchten op het hoogste punt, waar het natuurlijk wat fris was.

Maar eigenlijk is het gewoon schitterend weer. Het heeft hier sinds juni niet meer serieus geregend. Het brandgevaar is hier dus wel serieus en je mag bijv. op de hele berg niet roken. Het is heel begrijpelijk als je ziet en voelt hoe droog en stoffig alles is. Aan bomen en planten is dit ook goed te zien.

Op het verste punt van de wandeling heb je schitterend zicht over twee gletsjers. En niet lang daarna besloot de kleuter dat hij (toch) zelf wilde lopen. En hij ging als een trein, uiteindelijk liep hij een uur zelf. In totaal hebben we 4,5 uur gelopen (en een kwartier pauze genomen).

We sloten de dag af met een ritje inde Peak2Peak, een gondel naar beneden, een ijsje en een biertje op het terras van de brouwerij van Whistler. En M kookte weer heerlijk. Het was een fijne dag!

Wandelen in de bergen in Whistler

Bergen!

Woensdag gingen we voor het eerst de bergen in. De kleuter heeft nieuwe bergschoenen en kon niet wachten om ze te proberen.

Whistler is een enorm ski-oord, waar ook nog eens in de zomer heel veel mensen op af komen. Met maar twee uur tijden van Vancouver is dat ook niet zo gek. Met busladingen tegelijk worden ze hier losgelaten en gaan ze de berg op. Het dorp is trouwens nog best gezellig opgezet met een groot voetgangersgebied en sfeervolle bebouwing. Whistler maakt reclame met wel 50 km wandelpad. Dat is voor ons, met de Alpen ‘om de hoek’ natuurlijk een lachertje, maar ze zijn er trots op. De meeste mensen komen hier in de zomer of om de berg af te mountainbiken of voor de bijzondere lift, de Peak 2 Peak Gondola. Met een overspanning van ruim 3 km en 436 meter boven het dal is dit echt de meest bizarre lift die we ooit zagen en eigenlijk waren we blij dat we niet besloten hadden te wachten op het gondeltje met de glazen vloer. We hebben allemaal geen hoogtevrees, maar M en ik vonden dit allebei wel het uiterste van wat we leuk vinden.

Maar eerst gingen we met een stoeltjeslift naar boven. We zijn gestart op Blackcomb Mountain, waar we een rondje van 1,4 km (Alpine loop genaamd) liepen. De kleuter liep het grootste deel zelf en oogstte veel commentaar. Ik snap het wel. Echt een kleine bergbeklimmer. Het uitzicht is geweldig. Overal bergen, sneeuw, helderblauwe meren en heel veel bos.

Nog iets wat hier groter is trouwens, de marmotten!

Na een koffie gingen we naar de Peak2peak. De lift is niet echt op de foto te krijgen, maar hij is hoog, heel hoog!

Aan de andere kant stonden allerlei bergvoertuigen. M wil een sneeuwscooter en de kleuter een pistebully denk ik.

Sneeuwschoenwandelen zonder sneeuw

Dit jaar gingen we voor ons doen laat in het jaar sneeuwschoenwandelen. De reden hiervan was, dat we dit wilden combineren met de ‘jonge gezinnenweek’ in ‘De berghut‘ in Rauris. Zo voorkwamen we gesleep met bedjes, verschoonkussens en dergelijke, zouden we gelijkgestemden ontmoeten en konden we toch ook dit jaar sneeuwschoenwandelen. Deze speciale themaweek in maart kwam ons het beste uit, dus zo kwam het.

Ik heb wel eens gehoord dat februari de beste tijd is voor sneeuwschoenwandelen. In december ligt er vaak geen sneeuw, in januari is het vaak te koud (ik herinner me de -17 van 2 jaar geleden nog levendig) en in maart kan de sneeuw uit het dal weg zijn. En juist ook wandelen in de dalen kan erg leuk zijn op sneeuwschoenen. Maar dat er zo weinig sneeuw zou liggen in maart hadden we niet verwacht, eigenlijk was het gewoon zomer (de 20 graden werd in het dal wel gehaald). Niets is zo veranderlijk als het weer. Klein detail: de zaterdag van ons vertrek is het weer gaan sneeuwen en lag er opeens weer zo’n 30 cm sneeuw in het dal).

Desalniettemin hebben we een heerlijke week gehad, die deels voelde als een voorproefje op de zomervakantie. Daarnaast is aan het eind van het dal van Rauris een gebied dat altijd net wat meer sneeuw pakt en dat, door de weinige sneeuw, nu goed te bereiken was met de auto. Hierdoor we toch nog een flink aantal sneeuwdagen kunnen maken, met op de laatste dag zelfs een topkruis. Een klein foto overzicht:
.

Reislijstje

Aan het eind van het jaar kan je er niet omheen: lijstjes. Eigenlijk is het een soort traditie, dus waarom zou ik daar niet aan meedoen? Toen ik vannacht het blog van Linda las over haar 13 reismomenten van 2013 bedacht ik me welke mooie reismomenten mij bijgebleven zijn van afgelopen jaar. We hebben in 2013 geen spectaculaire reis gemaakt, mede door de opening van het Rijksmuseum en mijn zwangerschap, maar een reis hoeft niet bijzonder te zijn om er een bijzondere herinnering aan over te houden. Er schoten me meteen een aantal momenten te binnen, die ik graag wil delen.

Voor mij begon 2013 met een reisje dat we al in 2012 maakten. In plaats van in januari of februari gingen we namelijk al in december (met kerst) sneeuwschoenwandelen. Daarna zou er tot en met april geen tijd meer zijn voor vakantie, maar voor mijn gevoel hoort dit reisje dus wel bij afgelopen jaar. Ik was zeven weken zwanger toen we naar hotel Esprit Montagne in de Franse Alpen vertrokken. Naast de mooie wandelingen en het lekkere eten, is me één ding bijgebleven. Bij binnenkomst werd gevraagd of we nog dieetwensen hadden, waarop ik schoorvoetend antwoordde dat ik zwanger was. Dit werd meteen opgepakt en er werd vrolijk naar de keuken geroepen “de mevrouw van kamer .. is zwanger!” Ik stond aan de grond genageld, omdat ik zelf nog tien slagen om de arm nam en het al helemaal niet van de daken schreeuwde. Maar nadat ik van de schok bekomen was, besefte ik dat ik het eigenlijk wel heel fijn vond dat iemand zo onbevangen met ons nieuws omging. Gewoon ‘hopsakee!’ Een positief begin van 2013.

In de eerste maanden van het jaar heb ik veel gereisd, maar niet naar het buitenland. Ik reisde veel tussen Leiden en Amsterdam, tussen Lelystad en Amsterdam en in Amsterdam zelf. En met enige regelmaat in een vrachtwagen. Ook al is het geen echte reis, een avontuur was de herinrichting van het Rijksmuseum wel. Een avontuur dat ik niet snel zal vergeten.

Na de opening was het echt tijd voor vakantie en we hadden drie weken vrij. Met een vaag plan en alleen een afspraak voor de eerste paar dagen vertrokken we in een huurauto richting Zuid-Frankrijk. We hebben zes verschillende plekken aangedaan met allemaal hun charme en gezelligheid. De thema’s van deze vakantie waren ‘lekker eten’ en ‘uitrusten’. Beide zijn goed gelukt. Maar wat me het meeste bij is gebleven, zijn toch de bergen. Eigenlijk gaan we elk jaar naar de bergen op vakantie. Dit jaar zou dat wegens het vroege tijdstip van de vakantie en mijn zwangerschap niet handig zijn en we besloten maar kort te gaan. We kozen voor een toeristisch gebied in de Pyreneeën, waar we makkelijk met de auto zouden kunnen komen en waar het mogelijk was een paar korte, niet te zware, wandelingetje te maken: Gavarnie. Op de bonnefooi kwamen we in Gavarnie aan en bij de VVV vonden we het meest geweldige vakantiehuis. Afgelegen, met grote zonnige tuin en met schitterend uitzicht op het Cirque de Gavarnie. Dit uitzicht maakt deel uit van mijn moment van deze vakantie. We zaten naast elkaar, keken naar de bergen en besloten dat we volgend jaar sowieso weer naar de bergen zouden gaan.

Aan het begin van mijn verlof zijn we nog een weekje naar Noordwijk geweest. Nog nooit was ik langer dan een weekend in het familiehuisje en we gingen dit keer tien dagen. Ik vond het heerlijk. Lekker in de tuin op een ligstoel, elke dag op de fiets of lopend naar het strand en ook dichtbij genoeg om vrienden te ontvangen. Het mooiste moment was denk ik wel de zonsondergang, denk je ook niet…Linda?

Kan je je 2 dagen vermaken in een toeristenval?

Om maar gelijk de titel van dit stukje te beantwoorden…ja wij kunnen ons twee dagen vermaken in een toeristenval. Maar dan wel weer door de andere toeristen zoveel mogelijk te ontlopen. En eerlijk is eerlijk, we hadden we heel veel geluk dat dat ook kon!

Voorafgaand aan de vakantie vroeg ik me af hoe we toch naar de bergen zouden kunnen, zonder er alleen met de auto doorheen te rijden. Door mijn zwangerschap zou een lange wandeltocht er namelijk niet meer in zitten deze vakantie. Maar ja, die bergen blijven toch roepen en een vakantie zonder bergen is geen echte vakantie. Ik vatte dus het plan op om een plek te zoeken waar een makkelijke wandeling mogelijk zou zijn en haalde speciaal hiervoor wat ANWB-boekjes bij de bibliotheek. Het werd het Cirque de Gavarnie. Een spectaculair keteldal in het hartje van de Franse Pyreneeën, echt op de grens met Spanje.

Via een makkelijk (breed en platgetreden) pad is dit keteldal namelijk in een uurtje vanaf het dorp te bereiken (volgens de ANWB-gids). Op de bonnefooi reden we naar de vvv in Gedre, het plaatsje voor Gavarnie. Hier gaf de dame aan dat we een huisje op hun website konden opzoeken en dat zij dan zou bellen of het vrij was. Al snel vond ik iets leuks, een huisje helemaal aan het eind van het dal.

De dame zei nog dat het er wel erg stil was, maar wij vonden dat meer een aanbeveling. En toen ze belde, bleek het ook nog beschikbaar te zijn. De weg ernaartoe bracht overigens meer problemen met zich mee voor de auto, dan de wandelpaden mij. Dat een huurauto over het algemeen geen zware motor heeft, wist ik wel, maar dit sloeg echt alles. Uiteindelijk kwamen we gelukkig bij het huisje en besloten we tot aan vertrek de auto niet meer te gebruiken. De auto gebruiken was ook helemaal niet nodig. We zaten bij (hoog boven) het wandelpad naar het Cirque en op tien minuten lopen van het dorp. Daarnaast waren de weersvoorspellingen zo goed, dat we het dal niet hoefden te ontvluchten.

Op zaterdag zijn we via het brede pad naar het Cirque gelopen. En inderdaad, vanaf het dorp is het misschien 45 minuten, vanaf ons huisje nog maar 35. Een breed makkelijk pad, voor iedereen geschikt.

Gelukkig ontdekten we voor de terugweg, nadat we genoten hadden van het schitterende uitzicht waarvan hierboven al een foto te zien is, een andere route. Prima te lopen en met iets minder toeristen. De mensen die ezels of paarden huurden om zichzelf de berg op te slepen, komen er in ieder geval niet.

Op zondag was het zulk mooi weer, dat we besloten in de tuin van het huisje te blijven. Achter het huisje zat namelijk een heuvel met uitzicht op het Cirque:

En aan de andere kant van ons ‘tuintje’ konden we bij een schitterende waterval komen. We hebben ons dus twee dagen prima vermaakt, met een wandeling naar het Cirque, een wandeling naar het dorp Gavarnie zelf, een wandeling door de tuin, lekker in de zon zitten en vooral met genieten van de bergen. Het is even zoeken naar een leuke verblijfplaats, maar dan kan zelfs de grootste toeristenval een geweldige plek worden om te verblijven.

Bloem van de dag: klassieker

Deze spreekt voor zich (voor de bergwandelaar in ieder geval).

Van Zavetisce pod Spickom en weer terug…en na regen komt hagel.

Op 10 juli namen we om 8.27u. vanuit Kranjska Gora de bus naar de Vrsic pas. Na ruim 30 haarspeldbochten en 40 min. kwamen we boven aan. Het is een wonder dat zo’n grote bus überhaupt boven komt. Vanaf hier zijn we via de ‘1’ naar de hut, Zavetisce pod Spickom (2064m.) onder de Jalovec gelopen. Het pad gaat heel geleidelijk omhoog, behalve het laatste uur waar het steiler is. In de 4 uur die er voor staat, bereikten we de hut, zelfs inclusief een half uur pauze voor een appeltje bij schitterend uitzicht. Bij de hut aangekomen hadden we het erg warm, het was weer zo’n 28 graden, maar helaas geen stromend water om het zweet af te spoelen. Wel een hartelijk ontvangst door twee dames en onweer en regen buiten.

De twee dames die de hut beheren, doen dit al 10 jaar. Elke zomer zitten ze 3 maanden non stop bovenop de berg. Ze zaten er nu pas een week en bleven maar met elkaar kletsen. Aan het begin van het seizoen (ca. 1 juli) brengt een helikopter 5 keer 700 kilo (à 1€ per kilo) naar boven en dan in augustus nog 1 vlucht. Toch is er van alles aanwezig. Zo hebben we nog nooit zulk vers brood gehad in een hut en is de apfelstrudel die de dames bakken fenomenaal. Maar ook kan je kiezen uit twee soorten bier, Union en Lasko. Opvallend want iedereen hier heeft ook echt een duidelijke voorkeur voor 1 van beide. Wij gaan allebei voor Lasko pivo. Omdat er geen water is en we toch tanden wilden poetsen, kregen we een glas gekookt regenwater. Heel sympathiek!

De volgende ochtend ontbeten we om 6.00u. met gebakken eieren. Om 6.30u. gingen we op pad richting de Jalovec, terwijl we vanuit onze ooghoeken donkere wolken aan zagen komen drijven. Na een half uur moesten we al terugkeren omdat het in de verte onweerde en het in het naastgelegen dal al regende. Ik liep daardoor niet prettig en het leek ook bij ons donkerder te worden. Bij terugkomst vonden de twee dames het ook een verstandige beslissing. Na nog wat koppen thee, terwijl het buiten een beetje druppelde, besloten we terug te gaan naar de Vrsic pas. Wellicht dat we morgen daar nog een tocht zouden kunnen maken. De wandeling terug was wederom warm en het onweer heeft nooit doorgezet. Bij aankomst hoorden we echter in de Postarski Dom dat het de volgende dag nog slechter zou worden. Wederom gooiden we ons plan om en zijn we naar Bovec vertrokken.

Na aankomst begon het te regenen en zijn we de eerste de beste herberg ingedoken voor eten en een bed. Tijdens het eten begon het ook nog te hagelen, met hagelstenen die zo door konden gaan voor ijsblokjes. Wel 5 à 10 minuten raasden ze uit de lucht. We zaten op een overdekt terras, dus konden buiten blijven, maar al snel stond iedereen aan de rand onder de veiligste overkapping. De druif die deels niet onder de overkapping hing werd verwoest, bergen ijs bleven nog tot de volgende dag liggen.

De hagelsteen bij mijn vinger is maar een kleintje, sommigen waren 2 à 3 keer zo groot.

De hagelbui was een behoorlijk indrukwekkende ervaring en we zien de volgende dag pas wat voor verwoesting is achtergebleven. Alle moestuinen zijn compleet verwoest, de bomen deels bladerloos en fruit en kastanjes liggen ongerijpt op de grond. Nog de hele dag zal het hele dorp bezig zijn met bij elkaar harken van de overblijfselen.

Je moet er toch niet aan denken dat je ergens op een berg loopt (of op een camping staat) tijdens zo’n bui. Maar het treurigst zijn toch wel de moestuinen, de hele oogst is vergaan.

Transalp sneeuwschoentocht van Oberstdorf naar Taufers

In een week tijd van Oberstdorf naar Taufers lopen, met sneeuwschoenen, iedereen verklaarde ons voor gek. Maar het was te gek! Een kort verslagje van de hele week:

Op zondag verzamelden we in Oberstdorf, waar we kennis maakten met gids Wilfried (69…wow) en de rest van de groep (6 Duitsers, 4 Nederlanders). Hierna namen we de bus naar het Kleinwalsertal. De start was onderaan een skilift, maar we liepen al snel de drukte uit. Door het mooie dal liepen we in een paar uurtjes naar de Schwarzwasserhütte(1.620 m).

In de middag hebben we geoefend met de lawine – pieps. Niemand had hier ervaring mee en het bleek nog aardig lastig te zijn. Ook omdat er meerdere soorten pieps waren en die allemaal weer anders werken.

Na een prima ontbijt vertrokken we op maandag naar de huisberg van de Schwarzwasserhutte, de Steinmandl (1.981 m). Met bijna op de top een schitterende graat.

Na genoten te hebben van het schitterende uitzicht zijn we afgedaald naar Schoppernau in het Bregenzer Wald.

Na een korte busrit hadden we nog 45 minuten nodig om Hotel Korbersee te bereiken. Wat een luxe na een nacht in een (ook al niet al te eenvoudige) hut. ’s Avonds was er genoeg tijd voor gezelligheidheid. We hadden het spel Bohnanza meegenomen en er werd dan ook gretig in bonengehandeld.

Op dinsdag liepen we richting Lech, waar een taxi ons naar de Sonnenkopf lift bracht. Over een winterwandelweg (en dus voor een deel zonder sneeuwschoenen) bereiken we de Muttjöchle, waar we wederom een schitterend uitzicht hadden over de omgeving.

Hotel Kristberg was onze overnachtingsplek, maar we hadden al te horen gekregen dat we in een lager gelegen huis zouden slapen. Lager gelegen was een understatement, het lag namelijk bij het (bijzondere) middenstation van de skilift terwijl Hotel Kristberg bij het bovenstation ligt. De eigenaar bracht ons met zijn sneeuwscooter op weg (en vooral onze bagage). Idyllisch was het in ieder geval wel.

Woensdag was een echte reisdag. Na een wandeling naar het dal namen we twee bussen, een lift en daarna nog een klein busje dat door een hele smalle tunnel scheurde om de Bieler Höhe (2.036 m) te bereiken. Na zeer goede Kaiserschmarren gingen we de witte wereld in om geleidelijk af te dalen naar Galtür.

Omdat vrijdag een erg lange dag zou worden, had Wilfried besloten dat we de bus naar Ischgl zouden nemen, waar we sowieso de lift zouden gebruiken tot het middenstation. Vanaf hier begon ons wederom mooie wandeling (in een geleidelijke stijg) naar de Heidelberger Hütte (2.264 m).

De rest van de middag was vrij. De wandeling van vrijdag werd helemaal gepland (inclusief GPS coordinaten), bonen werden verhandeld en boeken werden gelezen, heel ontspannen!

Vrijdag was de dag waar we allemaal naar uitkeken. Nog in de mist vertrokken we richting het Fuorcla Davo Lais (2.810 m). Geleidelijk werd het weer steeds beter en een schitterende omgeving liet zich zien. Wilfried had z’n handen vol aan het zoeken van de meest veilige route, zo weinig mogelijk onder schuine hellingen langs ivm het lawinegevaar.

De weg ging lang en geleidelijk naar beneden naar het Val Laver, met schitterend uitzicht. En het makkelijkste was natuurlijk naar beneden glijden (en het leukste). Al met al een pittig maar zeer geslaagde dag met 650m stijgen en 1600m dalen!

In Zuort hebben we wat gedronken. Hier zou een taxi ons verder brengen. De weg was echter zo vereist dat dit niet ging. Gelukkig wilde de eigenaar ons wel een paar kilometer op weg brengen richtingVna in zijn landrover. Ik heb nog nooit 11 mensen plus bagage allemaal in 1 auto zien passen, maar het kan echt.

Vanuit Vna bracht de taxi ons naar een manege, waar twee paardensleden ons op stonden te wachten om ons naar Val  S-charl te brengen. Deze plaats is onbereikbaar in de winter met normale vervoersmiddelen. Maar voor wie denkt dat dit een romantisch tochtje betrof… het was een tocht van 2 uur! Hoeveel bijzondere manieren van transport kan je hebben op 1 dag?

Zaterdag was onze laatste dag, maar weer stond er een schitterende wandeling op het programma. We liepen over het S-charl-Joch (2.251 m) naar Italie, met de zon in ons gezicht en wolken en wind in onze rug. Een prima dag om nog even te genieten van deze geweldige vakantie!

De tour eindigde in Taufers, waar we onder het genot van een drankje Wilfried hartelijk bedankt hebben voor deze week!