Sneeuwschoenwandelen in de Valle Maira, Italië.

Vorig jaar werd het plan al geopperd en vorige week was het zo ver. We gingen met Anne van Galen van www.overdebergen.nl sneeuwschoenwandelen in de Valle Maira. Dit dal (met zijdalen) ligt in de Italiaanse Piemonte. De groep bestond uit een aantal mensen waarmee we ook vorig jaar een tocht gelopen hadden en het weerzien was erg leuk. Maar ook de nieuwe tochtgenoten pasten goed in de groep, dus het werd gezellig. Er stonden lange dagen en vele (hoogte)meters op het programma, maar daar tegenover stonden luxe refugio’s om te slapen, heerlijk eten en voortreffelijke wijn (uit de regio).

Een van onze tochtgenoten maakte dit overzicht (dank je wel!), zodat meteen duidelijk is welke afstand we hebben afgelegd. De meeste dagen stegen en daalden we minimaal 900 meter. En de laatste dag legden we zelfs 18 km af. Op papier is het de zwaarste tocht die we ooit gemaakt hebben op sneeuwschoenen, maar door de zon viel het in de praktijk erg mee.Maar ik zal jullie verder niet vermoeien met cijfertjes, het is veel leuker om te laten zien hoe mooi het daar is.

Op zaterdag verzamelden we bij de Locanda degli Elfi in Preit, waar we nog in de zon een plaatselijk biertje dronken. Langzaam arriveerden ook onze tochtgenoten en spraken we de dag van de volgende dag door. Op zondag gingen we namelijk meteen 900 meter omhoog naar de Monte Giobert op 2439m.  Het was een mooie klim met de op top schitterend uitzicht, naar onder andere de Monte Viso. Wat fijn om weer op sneeuwschoenen te staan!

Op maandag maakten we de eerste tocht met volle rugzak, we gingen naar het volgende zijdal en Refugio di Viviere. We liepen rustig omhoog en kwamen opeens een mooie open plek tegen. Omdat Anne ook yogatrekkings doet (in de zomer) leek het ons wel wat om yoga op sneeuwschoenen te promoten. Het wordt vast een hit!

Refugio di Viviere bleek een geweldige hut op een geweldige plek. Samen met nog drie tochtgenoten besloot ik (ingegeven door een kleine blessure) een dagje in/bij de hut te blijven op dinsdag. De rest liep een mooie wandeling en wij genoten van de zon en de koekjes (die ze heel lief kwamen brengen).

Op woensdag waren we er weer helemaal klaar voor. Op naar de volgende hut in Saretto. Om er te komen gingen we ruim 1200 meter omhoog en omdat het zo lekker ging en we nog een ander leuk topje zagen (ja, ik hoor het mezelf zeggen…) pakten we die ook nog mee. Het uitzicht was geweldig, ik kan eigenlijk alleen nog maar in superlatieven schrijven. Bij aankomst in de locanda bleek dat, wegens een gesprongen waterleiding, een deel van de groep in een hoger gelegen dorp ondergebracht moest worden. Jammer, maar overkomelijk, zij konden er immers ook niets aan doen.

Hoog boven Saretto en Chiappera ligt een kom in de bergen waar we op donderdag heen gingen. Weer zo’n 1300 meter stijgen. Dit keer voelde de stijg wat langer en steiler dan de andere dagen en ik vond het pittig. Dat kruis waar we naar toe wilden, kwam maar niet in zicht voor mijn gevoel. Het kan natuurlijk ook gelegen hebben aan dat het weer wat meer begon om te slaan, er was opeens wind. Dat waren we niet gewend. Het levert echter wel mooie plaatjes op! 

We aten onze lunch in de (gloednieuwe) Bivaccio Danilo Satore, waarvan eerst de deur uitgegraven moest worden. Bijzonder om een keer zo’n bivaccio van binnen te zien.           ’s Avonds sliepen we in de Scuola di Chiappera, wat weer zo’n fijne locatie bleek. Iedereen was aardig moe die avond, te zien aan alle rode wangen. Op vrijdag stond de laatste tocht op het programma, naar de Franse grens. Op papier was dit de zwaarste tocht, doordat hij lang was (18 km in totaal), maar de stijg was geleidelijk. Onderweg kwamen we gemzen tegen en keken we onze ogen uit in de mooie grote vallei die zo hoog boven het Valle Maira dal ligt. Op de grens met Frankrijk schreven we in het ‘col’ boek om daarna terug te keren naar de Scuola voor een laatste heerlijke maaltijd. Op zaterdag reden we vol verhalen terug naar Nederland. Al met al was het weer een geweldige week.

 

Sneeuwschoenwandelen zonder sneeuw

Dit jaar gingen we voor ons doen laat in het jaar sneeuwschoenwandelen. De reden hiervan was, dat we dit wilden combineren met de ‘jonge gezinnenweek’ in ‘De berghut‘ in Rauris. Zo voorkwamen we gesleep met bedjes, verschoonkussens en dergelijke, zouden we gelijkgestemden ontmoeten en konden we toch ook dit jaar sneeuwschoenwandelen. Deze speciale themaweek in maart kwam ons het beste uit, dus zo kwam het.

Ik heb wel eens gehoord dat februari de beste tijd is voor sneeuwschoenwandelen. In december ligt er vaak geen sneeuw, in januari is het vaak te koud (ik herinner me de -17 van 2 jaar geleden nog levendig) en in maart kan de sneeuw uit het dal weg zijn. En juist ook wandelen in de dalen kan erg leuk zijn op sneeuwschoenen. Maar dat er zo weinig sneeuw zou liggen in maart hadden we niet verwacht, eigenlijk was het gewoon zomer (de 20 graden werd in het dal wel gehaald). Niets is zo veranderlijk als het weer. Klein detail: de zaterdag van ons vertrek is het weer gaan sneeuwen en lag er opeens weer zo’n 30 cm sneeuw in het dal).

Desalniettemin hebben we een heerlijke week gehad, die deels voelde als een voorproefje op de zomervakantie. Daarnaast is aan het eind van het dal van Rauris een gebied dat altijd net wat meer sneeuw pakt en dat, door de weinige sneeuw, nu goed te bereiken was met de auto. Hierdoor we toch nog een flink aantal sneeuwdagen kunnen maken, met op de laatste dag zelfs een topkruis. Een klein foto overzicht:
.

Bloem van de dag: bijna weg

Nu de sneeuw bijna weg is, zijn de sneeuwklokjes weer te zien.

Bloem van de dag: zwaar

De lentebrengers in de tuin hebben het zwaar.

Bloem van de dag: Hamamelis

Een Hamamelis is in de sneeuw nog steeds mooi!

Sneeuwschoenwandelen vanuit hotel Esprit Montagne

Onze zoektocht naar een goed adres om vanuit te sneeuwschoenwandelen heeft even geduurd. Dankzij een tip kwamen we terecht bij hotel Esprit Montagne in Chapelle d’Abondance, in het grote skigebied Portes du Soleil. Enigszins angstig dat dat veel langs de piste en in drukke gebieden zouden moeten wandelen, boekten we toch. Gelukkig werden we snel gerustgesteld door de eigenaar van het hotel, Alke, dat hij zelf erg van sneeuwschoenwandelen houdt en zeker tips voor mooie routes voor ons zou hebben. En dat klopte, we hebben een aantal super mooie wandelingen gemaakt. De een wat verder van de drukte dan de ander, maar volgens de eigenaar hebben we nog lang niet alles gezien in de omgeving. Met andere woorden, we moeten nog eens terug.

Qua weer was het een beetje een rare week aangezien een typisch geval van ‘Weihnachtstauwetter’ ons pad kruiste. Kort samengevat een periode van dooi en regen die 7 van de 10 jaar precies rond de kerst voorkomt. Hierdoor hadden we een dag waarop het 14 graden was op de top van de berg en een aantal keren (veel) regen in het dal. Gek winterweer dus, maar de vakantie was er niet minder om.

De eerste dag maakten we een korte wandeling naar Chapelle d’Abondance om het dorp even te verkennen en een boekje met sneeuwschoenroutes bij de VVV te halen. Altijd handig. Voor 2 euro heb je tientallen wandelingen in het hele dal. Wel zijn het allemaal relatief korte wandelingen, maar het leek ons toch handig om te hebben. We hebben er meteen maar een wandeling uit gelopen die ons een mooi stil dal in leidde, waar we heerlijk tegen een huisje op een alm een kop thee hebben gedronken.

De tweede dag lieten we ons adviseren door Alke. Het zou een erg mooie dag worden, dus we wilden boven de boomgrens. Met de lift achter het hotel naar boven dus. Het wandelpad liep af en toe in de buurt van de piste, soms er echt vandaan en soms er langs. We werden op de kam beloond met een schitterend uitzicht op de Dents du Midi, de Mont Blanc, maar ook (veel verder weg) de Jungfrau, de Eiger en de Munch. Bij een hut aten we het grootste stuk taart dat Martijn ooit gehad had en het was ook nog eens super lekker. Toch wel raar dat het daar boven 14 graden was. We liepen in onze t-shirts! Warm!

De derde dag, eerste kerstdag, was het weer wat minder mooi en lieten we ons weer adviseren. Alke gaf aan dat het verstandig was bijtijds weg te gaan zodat we voor de regen, die ’s middags voorspeld was, binnen zouden zijn. De wandeling was niet zo spannend, door een bosperceel, maar de hut, Chalet de Theo, waar we precies rond lunchtijd waren, was geweldig! We werden heel hartelijk ontvangen en hebben de lekkerste kaasfondue ooit gegeten. Met zwitserse kaas en helemaal niet zwaar, het leek zelfs licht te bruisen. Grappig was dat ze er aan het eind, als het bijna op is, een rauw ei in gooien. Zo binden de laatste kaasresten en lijkt de pan schoner te worden. Omdat we best stevig geluncht hadden, besloten we terug te lopen ipv de bus te pakken. En die regen, die begon pas toen we weer in het hotel waren. Goede timing! Het was maar goed dat we nog wat gelopen hadden, want het zeer uitgebreide kerstdiner dat volgde, was erg lekker (maar toch ook wel een beetje overdadig).

Gelukkig stond er voor de volgende dag weer een lange wandeling op het programma. Alke stelde voor ons weg te brengen naar ‘le Mont’, zodat wij, via een zadel (Col d’Ubine 1694m.), terug konden lopen naar het hotel. Dit zou uiteindelijk de mooiste wandeling van de week worden. De dag begon grijs, met zelfs wat sneeuw, maar toen we in een verlaten dal waren, trok het helemaal open. Martijn mocht door de verse poedersneeuw sporen naar het zadel, waar we beloond werden met een schitterend uitzicht.

Aan het eind van de middag trok het weer een beetje dicht, maar eigenlijk leverde dat vooral mooie plaatjes op.

Omdat de tocht toch best vermoeiend was geweest, en het weer weer omgeslagen was (regen in het dal, sneeuw en vooral veel wind op de top) maakten we een ieniemienie-wandeling vanuit de lift boven Chatel. Na een kop warme chocolademelk en een stuk taart zijn we zo snel mogelijk weer naar de lift teruggekeerd.

En toen was de laatste wandeldag al weer aangebroken. De hele week had Alke al geroepen dat hij wel een keer mee wilde en aangezien er nog een ander stel was dat ook sneeuwschoenwandelingen maakte, was de combinatie makkelijk gemaakt. Een dagje met een groep dus en met Loebas, de hond van Alke. Ideaal om iemand bij je te hebben die de weg kent! Ondanks het lawinegevaar, waardoor we een deel van de geplande wandeling niet konden lopen, werd het een mooie tocht met schitterend uitzicht. En het was zeker ook gezellig om weer eens met een groep te lopen! Een goede afsluiting van een heerlijke week!

Zin in vakantie

Ik kan het weer niet laten, ik deed het al eerder en nu doe ik het weer! Schrijven dat we bijna op vakantie gaan. Ik zeg natuurlijk niet wanneer, in deze digitale tijden zou dat zeer onverstandig zijn. Maar ergens de komende wintermaanden gaan we naar de sneeuw. Als we eenmaal iets geboekt hebben, krijg ik altijd meteen de kriebels. Of het nu nog maar een paar weken of een paar maanden duurt.

Zo koop ik vaak meteen een kaart van het gebied. En als ik er achter kom dat de eigenaar van het hotel (ja, we gaan dit keer naar een hotel en maken dus geen trektocht) een blog bijhoudt, dan kijk ik tien keer per week of er al een nieuw stukje verschenen is. Ik heb zelfs nu tussen het typen door even gekeken (hier). Het hotel ziet er erg leuk uit, het werd ons aangeraden door vrienden en ik kan niet laten ook af en toe de site van Hotel Esprit Montagne even te bezoeken. Na de reis zal ik laten weten of het ook zo leuk was als het er uitziet! Maar naast het verlekkeren, moeten er ook nog praktische dingen gebeuren. Zo heb ik een tijdje geleden al treintickets geboekt, met een extraatje. We maken namelijk een tussenstop in Freiburg. Hier slapen we een nachtje om de volgende dag met een aantal overstaps door Zwitersland heen, in Frankrijk aan te komen. En dit zorgt natuurlijk voor nog meer voorpret, want nu kan ik ook uitzoeken wat er in Freiburg allemaal te doen is. Sinterklaas heeft overigens een beetje meegeholpen door concertkaartjes voor ’s avonds te geven. 😉

Maar iets wat ik echt nog moet regelen, is de transfer vanaf de trein naar het hotel. Soms is het zo’n uitzoekerij op buitenlandse busmaatschappij websites dat je nooit helemaal vindt wat je zoekt…of helemaal niet. We hebben inmiddels besloten gewoon een taxi te bestellen in plaats van de bus te nemen. Het is wat duurder, maar tien keer makkelijker en sneller. Nu nog uitvinden hoe laat we in vredesnaam met de trein in Aigle aankomen. Omdat we de tweede dag van de reis een open ticket hebben, kunnen we zelf kiezen hoe laat we opstaan in Freiburg en doorreizen. Maar, je raadt het al, hiervoor heb ik dan wel weer de website nodig van de Duitse of Zwitserse treindienst. Dat we door twee landen reizen, maakt het er duidelijk niet makkelijker op. En dit stukje typen is gewoon ontwijkend gedrag, want ik had mijn tijd ook kunnen besteden het nu eindelijk eens uit te zoeken.

Wat jullie natuurlijk niet kunnen zien, is dat ik in de bovenstaande spatie tijd besteed heb aan de internetsite van de SBB, de Zwitserse treinensite. Ik heb bepaald welke trein we willen hebben op de terugweg en nu ga ik mijn vervoersprobleem vanuit Aigle gewoon oplossen door het hotel te mailen. Zij bieden op hun site aan de taxitransfer te regelen, dus daar ga ik fijn gebruik van maken. Ik hou me namelijk toch liever bezig met sneeuwhoogtes, weersvoorspellingen en mogelijke wandelroutes. Al is het voor de meeste van deze zaken nog veel te vroeg. Er kan immers nog zo veel veranderen tot de vakantie!

Misschien is het het beste om gewoon nog even terug te kijken in fotoalbums van vorige wintersport-jaren, daar komen we wellicht nog het meeste van in de stemming.

 

 

Sneeuwschoenwandelen in de Vercors, de samenvatting.

We zijn net een weekje terug van vakantie en ik probeer me door de berg foto’s heen te worstelen. Een weekje in de Vercors heeft toch weer een dikke 1000 foto’s opgeleverd. Het is altijd weer een hele klus om de leukste/beste/mooiste foto’s te sorteren en tot een fotoalbum te maken. Daarnaast wil ik natuurlijk hier verslag doen van de vakantie, in een kleine reisomschrijving. Maar doordat ik door al die foto’s de bomen nog niet echt door het bos heen zie, nu alleen een samenvatting.

De eerste dagen was het erg koud in de Vercors, 1 dag bij vertrek zelfs -18. Dit levert overigens schitterende plaatjes op, van de pittoreske omgeving.

Midden in de week sneeuwde het een dag, waardoor we geen hand voor ogen zagen. Toch had het wel wat, dan is het een echte wintersportvakantie. Het hoort erbij!

 

We hebben 1 dag in het gezelschap van hond Max gewandeld. Max kende de route erg goed en wist de mooiste uitzichtpunten te vinden 😉

 

 

De laatste dag zijn we naar een hoge top gegaan, waar we schitterend uitzicht op de omgeving en de Franse Alpen hadden. Het weer hielp mee en met een lekker zonnetje hebben we lange tijd op de top gezeten. We konden zelfs de Mont Blanc zien.

Bloem van de dag

Winterbloesem

Bloem van de dag: sneeuw

Het is misschien wat lastig te zien, maar er vielen vandaag bloem- en stervormige sneeuwvlokken.