Sneeuwschoenwandelen in de Valle Maira, Italië.

Vorig jaar werd het plan al geopperd en vorige week was het zo ver. We gingen met Anne van Galen van www.overdebergen.nl sneeuwschoenwandelen in de Valle Maira. Dit dal (met zijdalen) ligt in de Italiaanse Piemonte. De groep bestond uit een aantal mensen waarmee we ook vorig jaar een tocht gelopen hadden en het weerzien was erg leuk. Maar ook de nieuwe tochtgenoten pasten goed in de groep, dus het werd gezellig. Er stonden lange dagen en vele (hoogte)meters op het programma, maar daar tegenover stonden luxe refugio’s om te slapen, heerlijk eten en voortreffelijke wijn (uit de regio).

Een van onze tochtgenoten maakte dit overzicht (dank je wel!), zodat meteen duidelijk is welke afstand we hebben afgelegd. De meeste dagen stegen en daalden we minimaal 900 meter. En de laatste dag legden we zelfs 18 km af. Op papier is het de zwaarste tocht die we ooit gemaakt hebben op sneeuwschoenen, maar door de zon viel het in de praktijk erg mee.Maar ik zal jullie verder niet vermoeien met cijfertjes, het is veel leuker om te laten zien hoe mooi het daar is.

Op zaterdag verzamelden we bij de Locanda degli Elfi in Preit, waar we nog in de zon een plaatselijk biertje dronken. Langzaam arriveerden ook onze tochtgenoten en spraken we de dag van de volgende dag door. Op zondag gingen we namelijk meteen 900 meter omhoog naar de Monte Giobert op 2439m.  Het was een mooie klim met de op top schitterend uitzicht, naar onder andere de Monte Viso. Wat fijn om weer op sneeuwschoenen te staan!

Op maandag maakten we de eerste tocht met volle rugzak, we gingen naar het volgende zijdal en Refugio di Viviere. We liepen rustig omhoog en kwamen opeens een mooie open plek tegen. Omdat Anne ook yogatrekkings doet (in de zomer) leek het ons wel wat om yoga op sneeuwschoenen te promoten. Het wordt vast een hit!

Refugio di Viviere bleek een geweldige hut op een geweldige plek. Samen met nog drie tochtgenoten besloot ik (ingegeven door een kleine blessure) een dagje in/bij de hut te blijven op dinsdag. De rest liep een mooie wandeling en wij genoten van de zon en de koekjes (die ze heel lief kwamen brengen).

Op woensdag waren we er weer helemaal klaar voor. Op naar de volgende hut in Saretto. Om er te komen gingen we ruim 1200 meter omhoog en omdat het zo lekker ging en we nog een ander leuk topje zagen (ja, ik hoor het mezelf zeggen…) pakten we die ook nog mee. Het uitzicht was geweldig, ik kan eigenlijk alleen nog maar in superlatieven schrijven. Bij aankomst in de locanda bleek dat, wegens een gesprongen waterleiding, een deel van de groep in een hoger gelegen dorp ondergebracht moest worden. Jammer, maar overkomelijk, zij konden er immers ook niets aan doen.

Hoog boven Saretto en Chiappera ligt een kom in de bergen waar we op donderdag heen gingen. Weer zo’n 1300 meter stijgen. Dit keer voelde de stijg wat langer en steiler dan de andere dagen en ik vond het pittig. Dat kruis waar we naar toe wilden, kwam maar niet in zicht voor mijn gevoel. Het kan natuurlijk ook gelegen hebben aan dat het weer wat meer begon om te slaan, er was opeens wind. Dat waren we niet gewend. Het levert echter wel mooie plaatjes op! 

We aten onze lunch in de (gloednieuwe) Bivaccio Danilo Satore, waarvan eerst de deur uitgegraven moest worden. Bijzonder om een keer zo’n bivaccio van binnen te zien.           ’s Avonds sliepen we in de Scuola di Chiappera, wat weer zo’n fijne locatie bleek. Iedereen was aardig moe die avond, te zien aan alle rode wangen. Op vrijdag stond de laatste tocht op het programma, naar de Franse grens. Op papier was dit de zwaarste tocht, doordat hij lang was (18 km in totaal), maar de stijg was geleidelijk. Onderweg kwamen we gemzen tegen en keken we onze ogen uit in de mooie grote vallei die zo hoog boven het Valle Maira dal ligt. Op de grens met Frankrijk schreven we in het ‘col’ boek om daarna terug te keren naar de Scuola voor een laatste heerlijke maaltijd. Op zaterdag reden we vol verhalen terug naar Nederland. Al met al was het weer een geweldige week.

 

Sneeuwschoenwandelen zonder sneeuw

Dit jaar gingen we voor ons doen laat in het jaar sneeuwschoenwandelen. De reden hiervan was, dat we dit wilden combineren met de ‘jonge gezinnenweek’ in ‘De berghut‘ in Rauris. Zo voorkwamen we gesleep met bedjes, verschoonkussens en dergelijke, zouden we gelijkgestemden ontmoeten en konden we toch ook dit jaar sneeuwschoenwandelen. Deze speciale themaweek in maart kwam ons het beste uit, dus zo kwam het.

Ik heb wel eens gehoord dat februari de beste tijd is voor sneeuwschoenwandelen. In december ligt er vaak geen sneeuw, in januari is het vaak te koud (ik herinner me de -17 van 2 jaar geleden nog levendig) en in maart kan de sneeuw uit het dal weg zijn. En juist ook wandelen in de dalen kan erg leuk zijn op sneeuwschoenen. Maar dat er zo weinig sneeuw zou liggen in maart hadden we niet verwacht, eigenlijk was het gewoon zomer (de 20 graden werd in het dal wel gehaald). Niets is zo veranderlijk als het weer. Klein detail: de zaterdag van ons vertrek is het weer gaan sneeuwen en lag er opeens weer zo’n 30 cm sneeuw in het dal).

Desalniettemin hebben we een heerlijke week gehad, die deels voelde als een voorproefje op de zomervakantie. Daarnaast is aan het eind van het dal van Rauris een gebied dat altijd net wat meer sneeuw pakt en dat, door de weinige sneeuw, nu goed te bereiken was met de auto. Hierdoor we toch nog een flink aantal sneeuwdagen kunnen maken, met op de laatste dag zelfs een topkruis. Een klein foto overzicht:
.

Sneeuwschoenwandelen vanuit hotel Esprit Montagne

Onze zoektocht naar een goed adres om vanuit te sneeuwschoenwandelen heeft even geduurd. Dankzij een tip kwamen we terecht bij hotel Esprit Montagne in Chapelle d’Abondance, in het grote skigebied Portes du Soleil. Enigszins angstig dat dat veel langs de piste en in drukke gebieden zouden moeten wandelen, boekten we toch. Gelukkig werden we snel gerustgesteld door de eigenaar van het hotel, Alke, dat hij zelf erg van sneeuwschoenwandelen houdt en zeker tips voor mooie routes voor ons zou hebben. En dat klopte, we hebben een aantal super mooie wandelingen gemaakt. De een wat verder van de drukte dan de ander, maar volgens de eigenaar hebben we nog lang niet alles gezien in de omgeving. Met andere woorden, we moeten nog eens terug.

Qua weer was het een beetje een rare week aangezien een typisch geval van ‘Weihnachtstauwetter’ ons pad kruiste. Kort samengevat een periode van dooi en regen die 7 van de 10 jaar precies rond de kerst voorkomt. Hierdoor hadden we een dag waarop het 14 graden was op de top van de berg en een aantal keren (veel) regen in het dal. Gek winterweer dus, maar de vakantie was er niet minder om.

De eerste dag maakten we een korte wandeling naar Chapelle d’Abondance om het dorp even te verkennen en een boekje met sneeuwschoenroutes bij de VVV te halen. Altijd handig. Voor 2 euro heb je tientallen wandelingen in het hele dal. Wel zijn het allemaal relatief korte wandelingen, maar het leek ons toch handig om te hebben. We hebben er meteen maar een wandeling uit gelopen die ons een mooi stil dal in leidde, waar we heerlijk tegen een huisje op een alm een kop thee hebben gedronken.

De tweede dag lieten we ons adviseren door Alke. Het zou een erg mooie dag worden, dus we wilden boven de boomgrens. Met de lift achter het hotel naar boven dus. Het wandelpad liep af en toe in de buurt van de piste, soms er echt vandaan en soms er langs. We werden op de kam beloond met een schitterend uitzicht op de Dents du Midi, de Mont Blanc, maar ook (veel verder weg) de Jungfrau, de Eiger en de Munch. Bij een hut aten we het grootste stuk taart dat Martijn ooit gehad had en het was ook nog eens super lekker. Toch wel raar dat het daar boven 14 graden was. We liepen in onze t-shirts! Warm!

De derde dag, eerste kerstdag, was het weer wat minder mooi en lieten we ons weer adviseren. Alke gaf aan dat het verstandig was bijtijds weg te gaan zodat we voor de regen, die ’s middags voorspeld was, binnen zouden zijn. De wandeling was niet zo spannend, door een bosperceel, maar de hut, Chalet de Theo, waar we precies rond lunchtijd waren, was geweldig! We werden heel hartelijk ontvangen en hebben de lekkerste kaasfondue ooit gegeten. Met zwitserse kaas en helemaal niet zwaar, het leek zelfs licht te bruisen. Grappig was dat ze er aan het eind, als het bijna op is, een rauw ei in gooien. Zo binden de laatste kaasresten en lijkt de pan schoner te worden. Omdat we best stevig geluncht hadden, besloten we terug te lopen ipv de bus te pakken. En die regen, die begon pas toen we weer in het hotel waren. Goede timing! Het was maar goed dat we nog wat gelopen hadden, want het zeer uitgebreide kerstdiner dat volgde, was erg lekker (maar toch ook wel een beetje overdadig).

Gelukkig stond er voor de volgende dag weer een lange wandeling op het programma. Alke stelde voor ons weg te brengen naar ‘le Mont’, zodat wij, via een zadel (Col d’Ubine 1694m.), terug konden lopen naar het hotel. Dit zou uiteindelijk de mooiste wandeling van de week worden. De dag begon grijs, met zelfs wat sneeuw, maar toen we in een verlaten dal waren, trok het helemaal open. Martijn mocht door de verse poedersneeuw sporen naar het zadel, waar we beloond werden met een schitterend uitzicht.

Aan het eind van de middag trok het weer een beetje dicht, maar eigenlijk leverde dat vooral mooie plaatjes op.

Omdat de tocht toch best vermoeiend was geweest, en het weer weer omgeslagen was (regen in het dal, sneeuw en vooral veel wind op de top) maakten we een ieniemienie-wandeling vanuit de lift boven Chatel. Na een kop warme chocolademelk en een stuk taart zijn we zo snel mogelijk weer naar de lift teruggekeerd.

En toen was de laatste wandeldag al weer aangebroken. De hele week had Alke al geroepen dat hij wel een keer mee wilde en aangezien er nog een ander stel was dat ook sneeuwschoenwandelingen maakte, was de combinatie makkelijk gemaakt. Een dagje met een groep dus en met Loebas, de hond van Alke. Ideaal om iemand bij je te hebben die de weg kent! Ondanks het lawinegevaar, waardoor we een deel van de geplande wandeling niet konden lopen, werd het een mooie tocht met schitterend uitzicht. En het was zeker ook gezellig om weer eens met een groep te lopen! Een goede afsluiting van een heerlijke week!

Bloem van de dag: nog fotograferen

M. kijkt waar ik blijf, maar ik moet de bloem van de dag nog even fotograferen.

Sneeuwschoenwandelen in de Vercors, de samenvatting.

We zijn net een weekje terug van vakantie en ik probeer me door de berg foto’s heen te worstelen. Een weekje in de Vercors heeft toch weer een dikke 1000 foto’s opgeleverd. Het is altijd weer een hele klus om de leukste/beste/mooiste foto’s te sorteren en tot een fotoalbum te maken. Daarnaast wil ik natuurlijk hier verslag doen van de vakantie, in een kleine reisomschrijving. Maar doordat ik door al die foto’s de bomen nog niet echt door het bos heen zie, nu alleen een samenvatting.

De eerste dagen was het erg koud in de Vercors, 1 dag bij vertrek zelfs -18. Dit levert overigens schitterende plaatjes op, van de pittoreske omgeving.

Midden in de week sneeuwde het een dag, waardoor we geen hand voor ogen zagen. Toch had het wel wat, dan is het een echte wintersportvakantie. Het hoort erbij!

 

We hebben 1 dag in het gezelschap van hond Max gewandeld. Max kende de route erg goed en wist de mooiste uitzichtpunten te vinden 😉

 

 

De laatste dag zijn we naar een hoge top gegaan, waar we schitterend uitzicht op de omgeving en de Franse Alpen hadden. Het weer hielp mee en met een lekker zonnetje hebben we lange tijd op de top gezeten. We konden zelfs de Mont Blanc zien.

Vakantievoorpret

M. en ik gaan graag en veel op vakantie. Maar wat ik misschien net zo lief doe, is plannen maken. Vakantieplannen! Vaak bedenken we al ruim van te voren waar (en wanneer) we heen willen. Het jaar is grofweg verdeeld in drie vakanties, eentje in de winter om te sneeuwschoenwandelen, eentje in de zomer om te wandelen in de bergen en eventueel te ‘klettersteigen’ en nog een week om vrij in te delen. Heel erg luxe, maar het kan, dus waarom niet?

Al sinds we begin dit jaar de trektocht van Zuid-Duitsland naar Noord-Italië op sneeuwschoenen maakten, hadden we het plan komend jaar weer iets vergelijkbaars te doen. Een aantal van de deelnemers wilden ooit de Walserweg (van Zuid-Duitsland Zwitersland in) graag een keer lopen, tijdens de zomer of tijdens de winter, dat maakte niet uit. De reisorganisatie die de tocht van dit jaar organiseerde, biedt ook de Walserweg op sneeuwschoenen aan. Na de zomervakantie nodigden wij dus de andere deelnemers uit om met ons mee te gaan de Walserweg op. Een hele tijd leek het door te gaan en zouden wij half januari in de poedersneeuw staan op sneeuwschoenen, met onze rugzak op de rug. Helaas bleek zo’n twee weken geleden dat het toch niet door gaat. Ik heb gemerkt dat de teleurstelling des te groter is als je al zo lang een geweldig plan hebt, ik vind het echt heel jammer. Maar ik had wel een erg goed excuus om meteen weer aan het zoeken te slaan naar een vervangende vakantie.

Om de zoektocht een beetje te beperken, hebben we samen wat richtlijnen afgesproken. De vakantie moet aan de volgende eisen voldoen:

• binnen Europa, op het vasteland, (En volgens M. is Scandinavië geen Europa, laat het sommige van hen maar niet horen) bereikbaar met het openbaar vervoer (liefst trein dus en geen vliegtuig)
• we willen graag op sneeuwschoenen weg
• als we dan niet gaan afzien met de rugzak op de rug, dan kunnen we misschien wel zoeken naar een combinatie tussen comfort en sneeuw (denk aan sporthotels met sauna en lekker eten en drinken)
• op korte termijn te realiseren, te starten op een willekeurig te bepalen moment
• misschien maar weer eens lekker met z’n tweeën (het afgelopen jaar zijn we alle vakanties met anderen weggeweest)

Geen overdreven eisen, lijkt me. Stiekem is het natuurlijk super leuk om weer het internet op te duiken en een hele nieuwe vakantie uit te mogen kiezen. Voorpret is immers al onderdeel van de vakantie voor mij. Al vrij snel heb ik iets gevonden, een sneeuwschoentocht in Frankrijk, van de SNP. Of het dit definitief gaat worden, weet ik nog niet. We hakken de knoop in de vrije dagen tussen kerst en oud- en nieuw door, maar het maakt wel een goede kans.

En toen opeens kwam er nog een plan tussendoor. Voor werk ga ik weer naar Wenen, begin januari. We kunnen er makkelijk een weekendje aan vast plakken, dus nu gaan we samen. Nu heb ik opeens voorpret voor twee reisjes. Het nieuwe jaar begint dus in ieder geval (op vakantiegebied) goed. Wat heb ik er zin in!

Transalp sneeuwschoentocht van Oberstdorf naar Taufers

In een week tijd van Oberstdorf naar Taufers lopen, met sneeuwschoenen, iedereen verklaarde ons voor gek. Maar het was te gek! Een kort verslagje van de hele week:

Op zondag verzamelden we in Oberstdorf, waar we kennis maakten met gids Wilfried (69…wow) en de rest van de groep (6 Duitsers, 4 Nederlanders). Hierna namen we de bus naar het Kleinwalsertal. De start was onderaan een skilift, maar we liepen al snel de drukte uit. Door het mooie dal liepen we in een paar uurtjes naar de Schwarzwasserhütte(1.620 m).

In de middag hebben we geoefend met de lawine – pieps. Niemand had hier ervaring mee en het bleek nog aardig lastig te zijn. Ook omdat er meerdere soorten pieps waren en die allemaal weer anders werken.

Na een prima ontbijt vertrokken we op maandag naar de huisberg van de Schwarzwasserhutte, de Steinmandl (1.981 m). Met bijna op de top een schitterende graat.

Na genoten te hebben van het schitterende uitzicht zijn we afgedaald naar Schoppernau in het Bregenzer Wald.

Na een korte busrit hadden we nog 45 minuten nodig om Hotel Korbersee te bereiken. Wat een luxe na een nacht in een (ook al niet al te eenvoudige) hut. ’s Avonds was er genoeg tijd voor gezelligheidheid. We hadden het spel Bohnanza meegenomen en er werd dan ook gretig in bonengehandeld.

Op dinsdag liepen we richting Lech, waar een taxi ons naar de Sonnenkopf lift bracht. Over een winterwandelweg (en dus voor een deel zonder sneeuwschoenen) bereiken we de Muttjöchle, waar we wederom een schitterend uitzicht hadden over de omgeving.

Hotel Kristberg was onze overnachtingsplek, maar we hadden al te horen gekregen dat we in een lager gelegen huis zouden slapen. Lager gelegen was een understatement, het lag namelijk bij het (bijzondere) middenstation van de skilift terwijl Hotel Kristberg bij het bovenstation ligt. De eigenaar bracht ons met zijn sneeuwscooter op weg (en vooral onze bagage). Idyllisch was het in ieder geval wel.

Woensdag was een echte reisdag. Na een wandeling naar het dal namen we twee bussen, een lift en daarna nog een klein busje dat door een hele smalle tunnel scheurde om de Bieler Höhe (2.036 m) te bereiken. Na zeer goede Kaiserschmarren gingen we de witte wereld in om geleidelijk af te dalen naar Galtür.

Omdat vrijdag een erg lange dag zou worden, had Wilfried besloten dat we de bus naar Ischgl zouden nemen, waar we sowieso de lift zouden gebruiken tot het middenstation. Vanaf hier begon ons wederom mooie wandeling (in een geleidelijke stijg) naar de Heidelberger Hütte (2.264 m).

De rest van de middag was vrij. De wandeling van vrijdag werd helemaal gepland (inclusief GPS coordinaten), bonen werden verhandeld en boeken werden gelezen, heel ontspannen!

Vrijdag was de dag waar we allemaal naar uitkeken. Nog in de mist vertrokken we richting het Fuorcla Davo Lais (2.810 m). Geleidelijk werd het weer steeds beter en een schitterende omgeving liet zich zien. Wilfried had z’n handen vol aan het zoeken van de meest veilige route, zo weinig mogelijk onder schuine hellingen langs ivm het lawinegevaar.

De weg ging lang en geleidelijk naar beneden naar het Val Laver, met schitterend uitzicht. En het makkelijkste was natuurlijk naar beneden glijden (en het leukste). Al met al een pittig maar zeer geslaagde dag met 650m stijgen en 1600m dalen!

In Zuort hebben we wat gedronken. Hier zou een taxi ons verder brengen. De weg was echter zo vereist dat dit niet ging. Gelukkig wilde de eigenaar ons wel een paar kilometer op weg brengen richtingVna in zijn landrover. Ik heb nog nooit 11 mensen plus bagage allemaal in 1 auto zien passen, maar het kan echt.

Vanuit Vna bracht de taxi ons naar een manege, waar twee paardensleden ons op stonden te wachten om ons naar Val  S-charl te brengen. Deze plaats is onbereikbaar in de winter met normale vervoersmiddelen. Maar voor wie denkt dat dit een romantisch tochtje betrof… het was een tocht van 2 uur! Hoeveel bijzondere manieren van transport kan je hebben op 1 dag?

Zaterdag was onze laatste dag, maar weer stond er een schitterende wandeling op het programma. We liepen over het S-charl-Joch (2.251 m) naar Italie, met de zon in ons gezicht en wolken en wind in onze rug. Een prima dag om nog even te genieten van deze geweldige vakantie!

De tour eindigde in Taufers, waar we onder het genot van een drankje Wilfried hartelijk bedankt hebben voor deze week!