Het is al weer even geleden dat ik een tentoonstelling van mijn wensenlijstje bezocht heb. Ik hoopte toen ik het maakte, dat het me zou dwingen wat vaker naar musea te gaan. Het is nog niet echt een stok achter de deur, maar vandaag is het weer gelukt. Door mijn lijstje wist ik dat de tentoonstelling van Marijke van Warmerdam komend weekend afloopt en het moest er dus nu echt van komen. Vandaag ben ik samen met Anita naar het Boijmans van Beuningen geweest. En ik ben erg blij dat het er nog van gekomen is!
Omdat het BvB pas om 11.00u. gaat, hebben we een wat koffie gedronken in het Kunsthal cafe. De zelfgemaakte brownie, waar we door de maakster op gewezen werden, was erg lekker (aldus A.) en de worteltjestaart smaakte niet alleen goed, maar zag er ook mooi uit. Om 11.00u. kwamen we aan bij het BvB, waar het al behoorlijk druk was.
Toch opvallend, voor een vrijdagochtend. Er liepen behoorlijk wat schoolklassen rond, maar zeker ook veel ‘normale’ bezoekers. Het laatste weekend van de tentoonstelling is begonnen en er is veel belangstelling door de pers geweest, dus dat zal zeker bijdragen aan het aantal bezoekers.
Het eerste wat je hoort (en vervolgens ziet) zijn vliegtuigen (uit 1994). Een film waarin je continue vliegtuigen ziet opstijgen en landen, met bijbehorend geluid. Intrigerend! Jammer is wel dat het geluid overal in de tentoonstelling te horen is. Hierdoor krijgen sommige andere films opeens een andere lading. Zo vroeg A. bij de film waar je ‘vanaf een fiets’ het polderlandschap er omheen bekijkt:”is de fiets nu opgestegen?”. Het deed een beetje af aan de poëzie van de andere werken. Maar ik wil eigenlijk helemaal niet over de tentoonstelling zeuren, er was namelijk genoeg moois te zien!
Zoals de film Dream Machine (uit 2006) die tot mijn favorieten behoort. Eigenlijk moet ik er helemaal niet over schrijven, je moet het zien:
Witte vloeistof druppelt langzaam in een glas met water en dit gaat net zo lang door tot alles gemengd is toch een wit en ondoorzichtig geheel.
Er waren ook films die ik nog nooit gezien had. Eigenlijk zijn het allemaal loops. Je ziet haast niet dat de film opnieuw begint. Zo vraag je je bij het meisje dat een handstand (uit 1994) doet af hoeveel verschillende opnames er in zitten. Uiteindelijk telden we maar twee verschillende handstanden, maar we hebben er wel even over gedaan. ‘Zoek de verschillen’ voor volwassenen. Eigenlijk zijn de films bewegende schilderijen of gedichten zonder tekst. Een goed voorbeeld daarvan vind ik ‘In the distance’ (uit 2010):
Er was natuurlijk nog veel meer te zien, maar het is erg lastig videokunst te beschrijven. Als je nog de kans hebt om dit weekend te gaan: doen! Zo niet, dan heb je later dit jaar nog twee kansen, in Portugal of Duitsland (museum Serralves in Porto (voorjaar 2012) en de Kunsthalle Düsseldorf (winter 2012 – 2013).
Wobke' s Wereld 
Een mooi verslag van een mooie dag.